Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji Stargard

* * *

Posiłkowałem się materiałami zawartymi w kronikach WPKM z lat 1978 – 1989 prowadzonych przez p. Stefanię Wieland. Korzystałem również z materiałów znajdujących na stronach UM Starogard, MPK Starogard, książki p. Remigiusza Grochowiaka "Starogard Szczeciński - Historia Komunikacji Miejskiej - 50 lat Miejskiego Zakładu Komunikacji 1961 - 2011" z 2011 roku wydawnictwa Kolpress, Stowarzyszenie Szczecińskiego Obszaru Metropolitalnego i materiałów własnych.

Stargard (niem. Stargard in Pommern, Stargard an der Ihna) jest trzecim, co do wielkości i jednym z najlepiej rozwijających się gospodarczo miast województwa zachodniopomorskiego. Zajmuje powierzchnię 4 810 ha i liczy ok. 68 tys. mieszkańców. Położony jest nad rzeką Iną w odległości 36 km od Szczecina, 180 km od Berlina i 120 km od terminalu promowego w Świnoujściu. Miasto leży na pograniczu dwóch krain geograficznych. Niziny Szczecińskiej i Pojezierza Szczecińskiego. W 1950 roku wprowadzono urzędowo nazwę miasta Stargard Szczeciński, a kolejny raz została zmieniona 1 stycznia 2016 roku, przyjmując nazwę Stargard.

Komunikacja Stargardu do 1945 roku

Rozwijające się miasto potrzebowało komunikacji publicznej z powodu dużego oddalenia dzielnic mieszkalnych od dworca kolejowego oraz zlokalizowanych w jego rejonie zakładów przemysłowych między innymi Warsztaty Remontowe Urządzeń Kolejowych (dzisiejsze ZNTK). Rajcy miejscy byli tego świadomi.

Pierwsze wzmianki o próbach zorganizowania komunikacji zbiorowej na terenie Stargardu pojawiły się w pierwszej dekadzie XX wieku, wtedy pojawił się projekt uruchomienia komunikacji tramwajowej, który zakładał połączenie najważniejszych miejsc w mieście. Po zapoznaniu się z tematem rajcy miejscy zlecili firmie Siemens - Schuckert wykonanie projektu budowy i eksploatacji linii tramwajowych.

10 czerwca 1911 roku firma przedstawiła projekt inwestycji. Plan zakładał budowę dwóch tras tramwajowych i uruchomienie trzech linii tramwajowych oznaczonych kolorami - czerwonym, niebieskim i zielonym. Łączna długość linii miała wynosić 6990 metrów. Trasy miały być jednotorowe z mijankami. Zakładano, że tramwaje miały jeździć w godzinach 10 - 18. Rozstaw torów miał wynosić 1000 mm ze względu na wąskie ulice Stargardu. I Wojna Światowa i kryzys lat 20 XX wieku, uniemożliwiły realizację projektu. Nie powrócono już do tego tematu.

Zakończenie wojny pozwoliło radnym na zajęcie się sprawami uruchomienia transportu publicznego. W 1927 roku przyjęto propozycje uruchomienie pierwszej linii autobusowej w mieście. Tego zadania podjął się Detlef Jensen. Po uzyskaniu zezwoleń uruchomił trasę z Dworca Kolejowego na Stare Miasto. Firma oferowała również wynajem autobusów na wycieczki i wesela. Po zakończeniu przygody z komunikacją autobusową przez pana Jensena w kronikach Stargardu brak informacji o komunikacji i firmach zajmujących się przewozem osób na terenie miasta. Fakt braku informacji nie wyklucza obsługi pasażerskiej na terenie Stargardu przez firmy parające się obsługą komunikacyjną miasta.

W połowie dekady lat 30. XX wieku komunikacje autobusową prowadziła firma "Autobusy Miejskie w Stargardzie Pomorskim" (Stadt Omnibus Stargard i.Pomern), ale i tu brak dokładnych źródeł jej działalności. Można dywagować o istnieniu co najmniej jednej linii autobusowej łączącej najważniejsze punkty miasta z dworcem kolejowym, czy dwu? liniach podmiejskich. W okresie letnim firma wykonywała kursy nad jezioro Miedwie, a do ościennych miast jeździły omnibusy pocztowe.

Kres komunikacji autobusowej w mieście nastąpił w 1945 roku, gdzie autobusy zostały użyte do ewakuacji mieszkańców na zachód, podobnie jak w Szczecinie.

Komunikacja po 1945 roku

5 marca 1945 roku sowieci zdobyli Stargard, co zakończyło niemiecką historię miasta, a 23 marca 1945 władzę przejęła polska administracja. W wyniku walk miasto zostało poważnie zniszczone. Napływająca ludność mozolnie odbudowywała zgliszcza budynków mieszkalnych i zakładów przemysłowych. W latach 1946 - 1952 PKS Stargard uruchamiał autobusy podmiejskie, łączące Stargard z ościennym miejscowościami. Obsługa komunikacyjna w latach 1952 - 54 wzrosła z 4 do 20 autobusów.

Pierwsze autobusy komunikacji miejskiej pojawiły się 1959 roku, gdzie MZK Szczecin próbował rozszerzyć swoją działalność na terenie Stargardu, wprowadzając tzw. linie zielone, które dowoziły ze Szczecina pasażerów nad jezioro Miedwie. Zdecydowano też aby oczekujące autobusy na powrót do Szczecina w międzyczasie dowoziły pasażerów ze Stargardu.

W szybko odbudowującym się mieście zabrakło komunikacji publicznej z prawdziwego zdarzenia, więc miasto zleciło opracowanie koncepcji pn. "Studium Komunikacyjnego miasta Stargardu", które miało dać asumpt do wprowadzenia w tkankę miejską komunikacji autobusowej i budowę zaplecza.

Uchwałą PMRN w Stargardzie Szczecińskim nr. III/10/61 z dnia 29 maja 1961 roku powołano MZK,a 1 lipca 1961 roku uruchomiono w Stargardzie Szczecińskim miejską komunikację autobusową, jako wydział Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej, a mieszkańcy miasta po raz pierwszy mogli skorzystać z komunikacji publicznej.

Na ulice Stargardu wyjechało 6 autobusów marki SAN H01B, które przewoziły pasażerów na trzech liniach autobusowych. Linia 1 kursowała od POM przy ulicy Gdańskiej do ulicy Moniuszki, a latem do Jeziora Miedwie w Morzyczynie, linia 2 jeździła od placu Majdanek do Kluczewa i Lotniska, a linia 3 od Os. Kossaka do miejscowości Święte oraz do ulicy Jesionowej. Jesienią sezonowa linia dowoziła pracowników do Cukrowni Kluczewo. W 1991 roku firma stała się spółką miejską.

W latach 1962-1964 stargardzki przewoźnik włączył do siatki połączeń komunikacyjnych miejscowości Klępino, Strzyżno, Witkowo i Skalin. Na stanie firmy oprócz autobusów, znajdowały się taksówki osobowe Warszawa M-20 (10 sztuk) i bagażowych ( Warszawa pickup oraz Żuki). Siedzibą zakładu stała się zabudowa zagrodowa przy ulicy Łabędzia 22, gdzie budynki gospodarcze adaptowano na pomieszczenia biurowe oraz warsztaty naprawcze, w których oprócz autobusów i taksówek obsługiwano i naprawiano również pojazdy Zakładu Oczyszczania Miasta.

W objęciach WPKM

foto: WPKM schemat linii 1976

W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, a konkretnie w 1975 roku nastąpił administracyjny podział kraju i w związku z tym komunikacja miejska Świnoujścia i Stargardu została włączona w struktury firmy, jako oddziały (od 1 stycznia 1976 roku) Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej z siedzibą w Szczecinie. Polityki państwa ukierunkowana była na tworzenie dużych, jednobranżowych przedsiębiorstw specjalistycznych. tak że stargardzki zakład stał się Oddziałem WPKM w Szczecinie, ze stanem 16 linii autobusowych.

Dwa lata po wchłonięciu stargardzkiej firmy pojawiły się nowoczesne w tym okresie Autosany, które zastąpiły wszystkie wycofane z eksploatacji autobusy marki SAN. Do roku 1982 był to jedyny typ taboru autobusowego eksploatowany w komunikacji miejskiej w Stargardzie. W roku 1983 wprowadzono na linie komunikacyjne autobusy marki Jelcz PR-110, a w 1985 roku Jelcze M-11. W roku 1985 sieć komunikacyjna składała się z 18 linii jeżdżących w dni robocze i 14 linii jeżdżących w niedziele i święta. Stan taboru autobusowego wynosił 42-44 sztuki.

Po prawie 16 latach funkcjonowania komunikacji w tej strukturze organizacyjnej z dniem 30 kwietnia 1991 roku podjęto decyzję o rozwiązaniu Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej w Szczecinie na trzy oddzielne jednostki takie jak: MZK Szczecin z siedzibą w Szczecinie, Stargard Szczeciński i Świnoujście.

I znowu na swoim

1 maja 1991 roku utworzono Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim, po wejściu w życie ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym. Nowo powstała firma przyjęła od WPKM 166 pracowników, w tym 81 kierowców, 48 mechaników, 18 regulatorów ruchu i kontrolerów biletów, 4 dozorców i 15 pracowników administracji.

Ówczesny Wojewoda Szczeciński Marek Tałasiewicz na stanowisko dyrektora przedsiębiorstwa powołał Jana Gumułę (1 sierpnia 2023 roku, Jan Gumuła po 32 latach prezesowania w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym w Stargardzie odszedł na emeryturę, był szefem MPK w Stargardzie od lipca 1991 roku. Były już wieloletni prezes MPK Stargard został pełnomocnikiem prezydenta Stargardu do spraw Szczecińskiej Kolei Metropolitalnej). Przedsiębiorstwo otrzymało zajezdnię przy ulicy Łabędzia oraz 48 autobusów Jelcz PR-110 i M-11.

W lipcu 1991 roku firma otrzymała zakontraktowane przez WPKM w Szczecinie 4 nowe autobusy Jelcz PR-110M. Baza przy ulicy Łabędzia 22 (aktualnie w tym miejscu znajduje się Market LIDL) nie mieściła już takiej ilości autobusów. Dzięki współpracy z władzami miasta w październiku 1991 roku firma pozyskała nowy teren pod zajezdnię (po zlikwidowanym stargardzkim oddziale TRANSBUDU), mieszczącą się przy ulicy Składowej 1.

W lipcu również Rada Miejska w Stargardzie przekształciła firmę w samorządowy zakład budżetowy o nazwie Miejski Zakład Komunikacji w Stargardzie. Dzięki przebudowie oraz wyposażeniu pomieszczeń warsztatowych, socjalnych i biurowych, a także szkoleniu pracowników w nowej siedzibie firmy, w zakładzie z powodzeniem naprawiano i odbudowywano autobusy oraz produkowano własnej konstrukcji i pomysłu wiaty przystankowe.

W latach 1991 - 2002 nastąpiła wymiana ponad połowy taboru. Na mocy porozumienia międzygminnego z gminami Stargard, Kobylanka i Stara Dąbrowa, MZK wykonywał przewozy osób na obszarze zamieszkałym przez ok. 81 tysięcy osób w 22 miejscowościach. Zakupiono też 20 autobusów Jelcz, w tym 15 z automatyczną skrzynią biegów i z silnikiem MAN spełniającym normę emisji spalin i hałasu EURO 1.

Dzięki kupionemu busowi Volkswagen sfinansowanemu przez PFRON, od 1997 roku MZK wykonuje przewozy osób niepełnosprawnych, w tym również poruszających się na wózkach inwalidzkich. Od 1993 roku wprowadzono do obsługi linii komunikacyjnych 4 używane autobusy przegubowe Ikarus 280. Dwa z nich wcześniej woziły pasażerów w Magdeburgu, a dwa w Bydgoszczy. W 2000 roku mieszkańcy Stargardu po raz pierwszy mogli korzystać w swoim mieście z przejazdów autobusami z częściowo niską podłogą. Kolejne dwa autobusy MAN z częściowo niską podłogą zakupiono w 2002 roku.

W latach 2004 - 2007 zakupiono kolejne autobusy. Rok 2004 był wyjątkowy w zakresie kupna taboru autobusowego. Zakupiono wówczas siedem autobusów Scania Hess, w tym jeden autobus przegubowy i 6 sztuk 12-metrowych (wszystkie spełniają normę emisji spalin i hałasu EURO 3). Wymieniono 20% całego stanu autobusów na nowe. Białe niskowejściowe Scanie dobrze wpisały się w krajobraz miasta, podobnie jak zakupione w 2005 roku dwa używane przegubowe autobusy MAN-NG272, które wcześniej przewoziły pasażerów również w Magdeburgu. Autobusy MAN używane, ale w dobrym stanie technicznym i niskowejściowe, zastąpiły mocno wyeksploatowanego 22-letniego IKARUSA 280 i dwa Jelcze PR-110.

W 2006 roku Miejski Zakład Komunikacji zakupił kolejne trzy autobusy niskowejściowe, chociaż jak poprzednie używane, ale w bardzo dobrym stanie technicznym. Tym samym był to ostatni okres eksploatacji autobusów Jelcz 110M. Ostatni autobus tego typu został przekazany do Muzeum Techniki i Komunikacji w Szczecinie, gdzie można podziwiać go do dnia dzisiejszego. W 2007 roku do zajezdni trafił kolejny pojazd przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych VW T5.

W latach 2007 - 2011 w Stargardzie w zajezdni przy ulicy Składowej pojawiły się dwa 12-metrowe autobusy Scania Omnicity. Pojazdy te, jako pierwsze w mieście wyposażone zostały w system cyfrowego monitoringu wizyjnego z możliwością nagrywania dźwięku. W autobusach zamontowano rejestrator wizji wyposażony w twardy dysk 2,5″ 160 GB pozwalający na 90 godzin ciągłego nagrywania ze wszystkich czterech kamer.

W 2009 roku stan posiadania taboru powiększył się o dwa fabrycznie nowe autobusy MAN NG313 Lion’s City, które również wyposażone zostały w system monitoringu wizyjnego. Do eksploatacji wszedł również nowy Volkswagen T5 przeznaczony do przewozu osób niepełnosprawnych i tym samym zastępuje w takich przewozach pojazd eksploatowany od 1996 roku. W 2009 roku mieszkańcy po raz pierwszy mogli zakupić bilet przez telefon komórkowy.

W latach 2012 - 2015 pojawiły się na terenie zajezdni dwa używane, ale w dobrej kondycji MAN-y: NL283 i Nm223 (2012 rok). Następne zakupy nastąpiły w roku 2014 i 2015. W zajezdni pojawiły się cztery autobusy MAN NL293 Lion’s City spełniające najwyższe normy środowiskowe EURO 6. Autobusy wyposażone zostały m.in. w głosowe zapowiedzi przystanków oraz tzw. ciepły guzik. Rok później na ulicach miasta pojawiły się trzy krótkie MAN-y NL253 Lion’s City M. Pojazdy wyposażone są m.in. w klimatyzację i biletomaty, które umożliwiły pasażerom kupowanie biletów na pokładzie pojazdów.

Zdarzenia w latach 2016 - 2019, na ulicach Stargardu pojawił się jeszcze jeden używany MAN NL 262 (2017 rok). W tym samym roku pojawił się też również minibus Mercedes Sprinter, który zabiera na pokład 24 osoby. Pasażerowie komunikacji miejskiej w Stargardzie otrzymali aplikację JakDojadę?, która umożliwia planowanie swoich przejazdów oraz obserwowania godziny przyjazdu autobusu za pomocą aplikacji KiedyPrzyjedzie?.

W dniu 29 grudnia 2017 roku Miejski Zakład Komunikacji w Stargardzie z samorządowego zakładu budżetowego został przekształcony w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji Sp. z o.o. z siedzibą w Stargardzie.

W maju 2018 roku do zajezdni MPK przy ulicy Składowej trafiła pierwsza partia 8 nowych autobusów Solaris Urbino 12. Dostawa kolejnych 8 odbyła się w I kwartale 2019 roku. Był to największy jednorazowy zakup nowych pojazdów w historii komunikacji miejskiej w Stargardzie. Z pomocą unijnego dofinansowania ze środków Funduszu Spójności w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko na lata 2014-2020, Priorytet 6 Rozwój niskoemisyjnego transportu zbiorowego w miastach, Działanie 6.1. Rozwój publicznego transportu zbiorowego w miastach.

Wymieniona została prawie połowa autobusów będących w użytkowaniu MPK Stargard. Na koniec kwietnia 2019 roku Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji w Stargardzie eksploatuje 38 autobusów, w tym: 5 – autobusów przegubowych MEGA 18 metrowych, 29 – autobusów MAXI 12 metrowych, 3 – autobusy MIDI 10 metrowe i 1 – autobus MINI.

Budowa Zintegrowanego Centrum Przesiadkowego

Brakującym elementem rozwoju stargardzkiej komunikacji promieniującej na okoliczne miejscowości w ramach Szczecińskiego Obszaru Metropolitalnego i budującej się Szczecińskiej Kolei Metropolitalnej, miasto u zbiegu ulic Towarowej, Szczecińskiej, Bema i 11 listopada zaplanowało i wybudowało Zintegrowane Centrum Przesiadkowe, obiekt w którym podróżni będą mogli przesiąść się z pociągu do komunikacji miejskiej i odwrotnie.

Powstało w tym rejonie rondo, osiem zadaszonych peronów do obsługi autobusów, autokarów i busów, parking na 50 aut i zatoczka "kiss and ride", gdzie kierowcy będą mogli zatrzymać się maksymalnie na minutę, by wysadzić lub zabrać pasażerów.

O budowę powyższej inwestycji Zintegrowanego Centrum Przesiadkowego w Stargardzie starały się cztery firmy. Zamówienie warte było 26 mln zł. Przetarg wygrała firma Strabag, wyniki ogłoszono 3 sierpnia 2017, a umowę podpisano 16 sierpnia 2017 roku, która była głównym wykonawcą. Inwestycja rozpoczęła się w połowie października 2017 roku. Centrum przesiadkowe zostało oddane w grudniu 2018 roku. Centrum i rondo nosi imię zmarłego w styczniu 2017 roku Sławomira Pajora, prezydenta Stargardu.

Budowa Zintegrowanego Centrum Przesiadkowego przy ulicy Towarowej trwała prawie półtora roku. Jak zostało napisane wyżej w ramach inwestycji przebudowane zostało skrzyżowanie ulic Szczecińskiej, 11 Listopada, Bema i Towarowej, w miejsce których powstało rondo stanowiące wjazd na teren centrum przesiadkowego. Wyremontowana została także ulica Towarowa, która stała się dwukierunkowa.

foto: SSOM węzeł przesiadkowy Stargard

W pobliżu wieży ciśnień zbudowany został dworzec autobusowy z 8 zadaszonymi peronami, zatoką postojową i parkingami – Park&Ride, Kiss&Ride oraz Bike&Ride. Na terenie centrum przesiadkowego powstał także dwupoziomowy budynek administracyjny, a w nim między innymi kasy i poczekalnia. Przebudowane zostały także chodniki, a wokół powstały ścieżki rowerowe. Inwestycja kosztowała 22 432 391,06 zł, a kwota dofinansowania w ramach Zintegrowanych Inwestycji Terytorialnych Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego 2014 - 2020 wyniosła 18 291 000,00 zł.

18 stycznia 2019 roku nastąpiło uroczyste otwarcie węzła przesiadkowego w Zintegrowanym Centrum Przesiadkowym z jednoczesnym odsłonięciem tablicy upamiętniająca śp. Prezydenta Sławomira Pajora, a obiekt został zaprezentowany mieszkańcom. Uruchomienie centrum przesiadkowego,nastąpiło na przełomie stycznia i lutego. 1 lutego 2019 ruszyło Zintegrowane Centrum Przesiadkowe. MPK Stargard w związku z tym zmienił układ linii komunikacyjnych, numerację autobusów i rozkłady jazdy.

Od marca 2019 roku busy jadące do i ze stolicy województwa zatrzymują się na terenie Zintegrowanego Centrum Przesiadkowego. Z ZCP oprócz kilkunastu linii Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacji odjeżdżają także busy w kierunku Barzkowic, Bralęcina, Chociwla, Ińska, Nowogardu, Pęzina, Słodkówka i Sulina. Szczecin to kolejna trasa. Sprawnie działa też system dynamicznej informacji pasażerskiej. Dzięki temu na wyświetlaczach można zobaczyć, o której dokładnie odjeżdża dany bus.

foto: MPK Stargard schemat linii

Ideą ZCP była integracja całego transportu zbiorowego zarówno autobusów i busów a w niedalekiej przyszłości, również pociągów i transportu indywidualnego mieszkańców. Niemal wszystkie linie autobusowe przejeżdżając przez ZCP dają możliwość wygodnej przesiadki.

Konsekwencją budowy Zintegrowanego Centrum Przesiadkowego w Stargardzie i przebudowy ulic w jej okolicach, była także budowa punktu przesiadkowego wraz z zapleczem parkingowym przy stacji kolejowej w Reptowowie w gminie Kobylanka.

Wybudowanie przy stacji punktu przesiadkowego z zapleczem parkingowym typu park&ride oraz bike&ride, a także zadaszonej pętli dla autobusów i busów, znacznie ułatwiło mieszkańcom Reptowa i okolicznych miejscowości podróżowanie do Szczecina, Stargardu, a także innych miejscowości w Szczecińskim Obszarze Metropolitalnym. Punkt przesiadkowy, ma także odpowiednie warunki dla osób niepełnosprawnych, powinien zwiększyć dostępność okolicznych mieszkańców do miejsc pracy, edukacji, usług, kultury i wypoczynku, a tym samym podnieść jakość ich życia.

5 października 2022 roku w Reptowie odbyło się uroczyste otwarcie punktu przesiadkowego. Inwestycja kosztowała ponad 3,3 mln złotych i została dofinansowana kwotą 2 600 000 zł z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Strategii ZIT oraz kwotą 700 000 zł ze środków własnych Gminy Kobylanka. Projekt został wykonany przez Pracownię Projektową Macieja Kasprzyka, a budowę przeprowadziła firma Ben-Bruk ze Stargardu.

foto: SSOM punkt przesiadkowy Reptowo

Na terenie punktu znajduje się 98 miejsc parkingowych, w tym 5 dla osób niepełnosprawnych ora ponad 44 miejsca parkingowe dla rowerów. Na miejscu znajdują się także miejsca postojowe dla busów oraz taxi. Punkt przesiadkowy obejmuje powierzchnię ponad 8 tys. m2.

Wybudowany obiekt jest ważnym elementem w skomunikowaniu gminy nie tylko ze Szczecinem i Stargardem, ale także innymi miastami i miejscowościami na terenie Szczecińskiego Obszaru Metropolitalnego – Gryfinem, Policami, Goleniowem czy Świnoujściem. Kiedy ruszy SKM (czyli Szczecińska Kolej Metropolitalna), pociągi będą kursowały co pół godziny w szczycie i co godzinę poza szczytem.

10 września 2021 roku MPK Spółka z o.o. w Stargardzie wdrożyła dwa nowe projekty. Pierwszy z nich dotyczył zakupu biletów przy pomocy aplikacji mobilnej zbiletem.pl. Nowa aplikacja uruchomiona została od 14 września 2021 roku i jest czwartą aplikacją obok Skycash, moBilet, mPay umożliwiającą zakup biletów jednorazowych przez telefon komórkowy. Natomiast drugi projekt dotyczył sposobu wnoszenia opłat za przejazd oparty o system urządzeń, dzięki którym za przejazd autobusem można płacić zbliżeniowo – kartą płatniczą, telefonem lub zegarkiem – bez drukowania papierowego biletu.

W tym okresie MPK posiadało 37 autobusów z których, 19 wyposażonych zostało w biletomaty, umożliwiające pasażerom zakup biletów przy pomocy karty płatniczej (telefonu, zegarka) oraz bilonu. W pozostałych 18 autobusach, zostały zamontowane urządzenia wyposażone w czytnik kart bankomatowych za pomocą których wnoszone są opłaty za przejazd (bilet wirtualny). Dzięki tym projektom wszystkie autobusy MPK Stargard będą miały możliwość płatności za przejazd w formie bezgotówkowej i dadzą nowy standard bezpiecznej obsługi pasażerów.

Mam nadzieję graniczącą z pewnością, że stargardzka komunikacja w swojej 63 letniej działalności dalej będzie się dynamicznie rozwijać pod rządami nowego prezesa firmy pana Andrzeja Haftmana. Komunikacja miejska, to nie tylko autobusy i cała otoczka z tym związana, ale przede wszystkim ludzie, jak choćby kierowcy, mechanicy, pracowniczy zaplecza czy też kierownictwo firmy. Ciągły rozwój miasta pozwala mieć nadzieję, że tak ja na początku XX wieku ziści się marzenie o budowie w niedalekiej przyszłości stargardzkiego tramwaju.

* * *