Menu


1879-1929


Lata 20-40 XX wieku


Lata 50–80 XX wieku


Komunikacja miejska w 1933 roku


* * *

Bilety dla dzieci, tygodniowe normalne,
ulgowe, przesiadkowe

10rpf.gif 20rpf.gif
90rpf.gif a20rpf.gif
b20rpf.gif przesiad.gif


* * *

foto: zdjęcie z książki - 50 Jahre Stettiner Strassenbahn 1879-1929
foto: zdjęcie z książki - 50 Jahre Stettiner Strassenbahn 1879-1929

* * *

W 1933 roku trwały nadal remonty i modernizacje istniejących torowisk tramwajowych. Zmodernizowano torowiska na Friedrich Karlstraße (Piłsudskiego) a przy okazji tego remontu zmieniono jego tor jazdy - szyny okrążające place Kaiser Wilhelmplatz (plac Grunwaldzki) i Friedrich Karlplatz (plac Odrodzenia) położono tory przez środek placów, tym samym odcinając stare tory i połączenie z odcinkiem trasy na Kronprinzenstraße (Rayskiego). W związku z tym już na stałe uległa likwidacji linia 8 zawieszona przed kilkoma laty.

W 1938 roku oddano do użytku jako piątą w mieście zajezdnie Pogodno (Bahnhof West). Posiadała 16 kanałów przeglądowych i mogła pomieścić 80 wozów. Położona jest w ekskluzywnej dzielnicy miasta. Teren dzielnicy został przyłączony do Szczecina w 1911 roku. Stało się to za sprawą ówczesnego burmistrza Szczecina Friedricha Ackermanna. Jest największą i jednocześnie najmłodsza szczecińska zajezdnią. Znajduje się przy alei Wojska Polskiego 200 (Falkenwalderstraße).

Oddanie do użytku zajezdni spowodowało spore zmiany organizacyjne w firmie i funkcjonowaniu komunikacji miejskiej Szczecina. Przeniesiono tabor ze starej zajezdni znajdującej się przy Roonstraße (Piotra Skargi), której powierzono funkcje pomocnicze, a zajezdnia Oberwieck (Kolumba) zajmowała się naprawami i remontami taboru.

W 1934 prowadzono duże roboty ziemne w ciągu Altdammerstraße (Gdańska) przy moście przerzuconym przez Kleine Reglitz (Regaliczka). Powodem był zły stan techniczny przyczółków tego mostu. Most został zburzony, a kanał rzeczki zasypany, co spowodowało powstanie grobli. Prace zostały zakończone w następnym roku. Groblę wykorzystano do położenia torów na wydzielonym pasie.

Jednocześnie prowadzono prace przy sypaniu nasypu, po których miała biec trasa tramwajowa na odcinku od Flughafen (Lotnisko) do Bahnhof Finkenwalde (Dworzec Zdroje). Dworzec (nieistniejący) znajdował się na dzisiejszym przecięciu ulic Eskadrowej/Leszczynowej/Hangarowej przy linii kolejowej Hauptgüterbahnhof (Port Centralny) - Altdamm (Dąbie). W budynku dworca obecnie znajdują się biura Enei.

Prace były dość zaawansowane i przewidywano, że przedłużenie trasy nastąpi w następnym roku. Na przeszkodzie postępującej budowy trasy tramwajowej stanęły władze zarządzające ruchem lotniczym pobliskiego lotniska w Dąbiu. Negocjacje nie przyniosły oczekiwanego rezultatu i w związku z tym wstrzymano wszelkie prace. Tramwaje Szczecińskie podjęły decyzje o obsłudze tego rejonu miasta przez tabor autobusowy.

W 1936 roku zmodernizowano również układ torów na Hohenzollernplatz (plac Zwycięstwa). Tory przesunięto z jezdni północnej budując nowe rozjazdy przy Bugenhagenkirche (Kościół Garnizonowy) w kierunku Hohenzollerstraße (Krzywoustego) i Falkenwalderstraße (Wojska Polskiego). Wymieniono również torowisko na Pasewalkerstra Chaussee (Ku Słońcu) na odcinku od Friedenstraße (Sikorskiego) do Wendorf (Świerczewo/Gumieńce) kładąc torowiska na środku alei spacerowej.

Przedłużono też o następny odcinek trasę linii 7 w stronę Kreckow (Krzekowo) wzdłuż koszar, a przystanek zlokalizowana na krzyżówce Kreckowerstraße (Mickiewicza) i General Weverstraße (Wernyhory), co sprawiło, że linia 7 stała się drugą najdłuższą (11.830 metra) linią wspólnie z linią 1. W związku z tym długość tras tramwajowych wynosiła ponad 50 kilometrów.

Do końca 1936 roku wycofano z eksploatacji i zdjęto ze stanu 84 wagony silnikowe Herbrand pamiętające jeszcze końcowe lata XIX wieku, ze 102 wagonów będących w posiadaniu firmy. Pozostałe wagony - część zmodernizowano, a część przerobiono na wagony gospodarcze.

W zajezdniach Tramwajów Szczecińskich stacjonowało i jeździło po torach 251 tramwajów, w tym 111 silnikowych i 140 przyczep (w tym 24 letnie). Zamówiono w fabryce Niesky 5 niskopodłogowych wagonów silnikowych o podobnych parametrach jak wagony LHB. Od poprzedników różniły się ukośnymi ścianami czołowymi i szerszym rozstawem osi. Wyruszyły na trasy w 1937 roku.

W 1937 roku w ramach centralizacji komunikację miejską - Tramwaje Szczecińskie włączono w struktury Stettiner Stadtwerke GmbH (Szczecińskie Zakłady Miejskie spółka z o.o), jako oddział pn. Abteilung Strassenbahn und Kraftverkehr (Oddział Tramwaje i Autobusy).

Zaletą budowanej i modernizowanej latami szczecińskiej sieci tramwajowej, była jej duża elastyczność, dzięki dużej ilości rozjazdów w różnych kierunkach. Układ torów pozwalał na prowadzenie jazdy w zależności od wynikających potrzeb. Pozwalało to na uruchamianie komunikacji doraźnej na czas trwania wszelkich uroczystości, organizowanych zawodów sportowych czy odbywających się przedstawień teatralnych i koncertów w filharmonii. Dodatkową komunikację używano w latach trzydziestych i czterdziestych ubiegłego wieku.


* * *


Lata 90 XX wieku


Wiek XXI


Linki


Copyright © Janusz Światowy, 2002
Wszelkie prawa zastrzeżone.